studio “υπό Το μηδέν»                                           άνοιξη 2014

το ημερολόγιο ενός  Αχινού,

του Νίκου Σταματιάδη

διασκευή από το μυθιστόρημα/σκηνοθεσία: Νίκος Καραγέωργος

σκηνικό: Λευτέρης Κύργιος

κοστούμια: Άννα Ρουμπούλια

μουσική έναρξης: Νίκος Σπηλιώτης

μουσική επιμέλεια: Αγγελική Χατζηγιάννη

φωτισμοί: Μιχάλης Σπυρίδωνος

κινησιολογία: Κατερίνα Σιώζου

βοηθοί σκηνοθέτη: Αλεξάνδρα Σύρρου

Κατερίνα Στεργίου

Δέσποινα Σαμαρά

γκράφιτι: Ελεονώρα Μακαρούνα

Βίργκο Οικονόμου

οργάνωση παραγωγής: Ταρσία Ελευθερίου

 

παίζουν: Λευτέρης Κύργιος, Άννα Ρουμπούλια, Κατερίνα Σιώζου, Κατερίνα Στεργίου, Αλεξάνδρα Σύρρου, Λιούμπα Κριβοχίζα, Βίργκο Οικονόμου, Ελεονώρα Μακαρούνα, Ταρσία Ελευθερίου, Αγγελική Χατζηγιάννη

 

αντί σημειώματος :

« … τον τραβούσαν σαν μαγνήτης οι τυχοδιώκτες μόνο που τους βάφτιζε ταξιδευτές

όλοι περαστικοί απ’ την ζωή του έκαναν μια στάση εδώ και μετά συνέχιζαν έρχονταν κοντά

του για λίγο κι έφευγαν μετά ή μήπως τους έδιωχνε αυτός ο μεγαλύτερος ταξιδευτής της

ζωής του μήπως ήταν αυτός χαρτογραφούσε τα σώματα των άλλων τα αρχειοθετούσε στη

μνήμη του όφειλε να τα διαβάσει να τα μελετήσει να βρει την καλύτερη διαδρομή για τον

πυρήνα να μην χάσει τη καρδιά όσο μεγάλωνε και δεν έβρισκε την καρδιά φορούσε

πανοπλία στην αρχή για να προστατευθεί απ’ το πρώτο χτύπημα μετά για να πορευτεί

στη ζωή του ασφαλής αγωνιζότανε προσπαθούσε αλλά με λάθος τρόπο έψαχνε στα μάτια

των άλλων την επιβεβαίωση προσπαθούσε να βγάλει τη πανοπλία των άλλων όχι τη δική

του για τη δική του ούτε λόγος εξάλλου είχε περάσει ο καιρός και την πανοπλία τη

φορούσε πια κάτω απ’ τα ρούχα του ο χαζός νόμιζε ότι πήγαινε ξυπόλητος και σχεδόν

γυμνός αλλά ακόμα και γυμνός τη πανοπλία την φορούσε κάτω απ’ το δέρμα του τον

τραβούσαν σαν μαγνήτης οι τυχοδιώκτες μόνο που δεν έβλεπε ότι ήταν καθρέφτες του … »

Απόσπασμα από την διασκευή του έργου

 

Σημείωμα για την παράσταση από τον συγγραφέα

Είναι μεσημέρι με έναν λαμπρό ανοιξιάτικο ήλιο, περπατάω στο πάρκο, χτυπάει το κινητό και είναι ο Νίκος. «Μήπως θες να γράψεις δυό λόγια για το πρόγραμμα της παράστασης ή κάποιο βιογραφικό;»

Εκείνο το χειμωνιάτικο βράδυ του 2010 που το στυλό ακουμπούσε σε μια λευκή κόλλα χαρτί γράφοντας την πρώτη φράση του βιβλίου, ούτε που περνούσε από το μυαλό μου πως θα ερχόταν αυτή η στιγμή. Δεν γνώριζα αν θα ολοκληρωνα ποτέ αυτό που είχα ξεκινήσει. Δέν μπορούσα να φανταστώ το ταξίδι μου με τους ήρωες του «αχινού». Μαγικό, επίπονο, λυτρωτικό. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι το όφειλα στον εαυτό μου. Για ποιόν λόγο, άγνωστο. Και δεν έχει μάλλον σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι όλο αυτό που ξεκίνησε από έναν στην πορεία «μοιράστηκε» και έγινε υπόθεση περισσότερων. Ένας σκηνοθέτης που ονειρεύτηκε να το δει να ζωντανεύει στη σκηνή και οι ηθοποιοί που πίστεψαν στο όραμα του. Για μένα ήταν σπουδαίο. Η πίστη και η αγάπη που έδειξαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι για κάτι τόσο δικό μου. Που έγινε «μας».Ναι, το βιβλίο είναι δημιούργημα μου, μα η παράσταση δικό τους. Κι εκεί, πάνω σε μια σκηνή θα συναντηθούν τα όνειρα τόσων ανθρώπων. Σε έναν χώρο και κάτω από την «ενορχήστρωση» ενός σκηνοθέτη που κάθε φορά που βλέπω δουλειά του μού έρχεται στο μυαλό η φράση του Μεγάλου Κάρολου Κουν «κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας».

Τους ευχαριστώ. Για τη διαθεσιμότητα, τη συνεύρεση, την επιμονή, την έμπνευση, τη συνύπαρξη. Γι αυτό το «συν» που ενώνει. Ανθρώπους, όνειρα και αισθήματα. Πάνω και κάτω από τη σκηνή. Και κάνει τον ενικό πληθυντικό…

«Ναι, όσο είμαστε Ζωντανοί, όσο είμαστε Παρόντες, ο Χρόνος είναι με το μέρος μας»

 

Νίκος Σταματιάδης