Μάζα και εξουσία
Το έργο: Μια κοινωνία του μέλλοντος(;). όπου τα ονόματα όλων είναι αριθμοί. Αριθμοί με σημασία: σημαίνουν τα χρόνια που είναι καθορισμένο να ζήσει ο καθένας. Χωρίς όμως να ξέρει την ημερομηνία γέννησής του. Που είναι ένα εφτασφράγιστο μυστικό, καλά φυλαγμένο στο σφραγισμένο φυλαχτό που έχει κρεμασμένο από το λαιμό του. Μυστικό που γνωρίζει μόνον ο Φύλακας των Φυλαχτών –ένα είδος Μεγάλου Αδερφού. Μια κοινωνία υποταγμένη κάτω από το αναπόδραστο του θανάτου ¨με ημερομηνία» και «ευτυχισμένη» στην απόλυτη χαλιναγώγηση της ελευθερίας της που της επιβάλλεται μέσα από το γεγονός. Ο Τριάντα όμως έχει τις αμφιβολίες του. Θα τις «αποκηρύξει» δημόσια σαν άλλος Γαλιλαίος του Μπρεχτ, θα συνεχίσει όμως να «ψάχνει» ώσπου να ανακαλύψει το μυστικό: η εξουσία είναι γυμνή. Η μάζα θα τον ακολουθήσει, θα ανατρέψει την εξουσία, αλλά θα τον ανεβάσει στο βάθρο του Φύλακα και θα αφεθεί σε αγριότητες. Η ιστορία της κοινωνίας μας, ένας κύκλος αέναα επαναλαμβανόμενος. Είναι «Οι αριθμημένοι» του Νομπελίστα Εβραίου της Διασποράς – Βουλγαρία, Αυστρία, Αγγλία… – Ελίας Κανέτι (1964). Ένα δράμα αφηρημένο, μια φιλοσοφική αλληγορία με επιδράσεις από τον Κάφκα, τον Μπρεχτ, τον Ιονέσκο – βρήκα κοινά σημεία με το «Παιχνίδι τη σφαγής» -, αλλά με δικό της κύρος και δύναμη: παρατακτικά σύντομα «επεισόδια» που δεν τους λείπει το χιούμορ και από τα οποία ξεπροβάλλει σιγά-σιγά ο άξονας που θα στηρίξει τον κορμό του οικοδομήματος.
Η παράσταση: Δεν γνωρίζω πόσο προχώρησε τη «δραματουργική επεξεργασία» του πάνω στην ανθεκτικότατη μετάφραση του Μίνου Βολανάκη ο Νίκος Καραγέωργος. Το αποτέλεσμα πάντως είναι ένα κείμενο –με τον τίτλο «Deadline» – πυκνό και μόνο προς το τέλος σαν να χάνεται ο μπούσουλας – υπάρχουν τρία φινάλε. Η παράσταση που ο ίδιος έστησε – μια ενδιαφέρουσα παγανιστική ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε «Ιεροτελεστία της Άνοιξης»- έχει, πέρα από την νεανική φρεσκάδα της, πολύ καλούς ρυθμούς, ενέργεια και υποκριτική ομοιογένεια. Ελαττώματά της, μια τάση προς τον εντυπωσιασμό και κάποιοι «υψηλοί» τόνοι – μόδα που πλήττει τελευταία τη σκηνή μας. Η Δέσποινα Ησαΐα με τα σκηνικά της, ικανοποιητικά φωτισμένα από την Κατερίνα Μαραγκουδάκη, και η Μαρία Διακοπαναγιώτου με τα κοστούμια της, παρά τη «στενότητα» των μέσων, βοηθούν τη σκηνοθετική γραμμή, όπως και ο Μανώλης Θεοδωράκης που επιμελήθηκε την κίνηση. Περισσότερο βοηθούν με τις μουσικές τους οι Fleck και Δημήτρης Ιατρόπουλος.
Οι ερμηνείες: Ένα καλό, σε γενικές γραμμές, σύνολο ηθοποιών υποστηρίζει την παράσταση, χωρίς πάντως να αναδεικνύονται μονάδες, εκτός ίσως από την εσωτερικότατη Δέσποινα Ησαΐα. Ξεχώρισα τον Σταύρο Μοίρα, τη ζωντάνια και την κίνηση του Μάριου Αθανασίου και το χαριτωμένο «δίδυμο» με τις υπεραιωνόβιες Μαρίνα Βρόντη- Μαρία Διακοπαναγιώτου.
Σούμα: Μια ενδιαφέρουσα νεανική παράσταση.
του Γιώργου Δ. Κ. Σαρηγιάννη, από τη στήλη του ¨Κάτι τρέχει», στον Ταχυδρόμο
