ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
από τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη,
“ΣΙΡΛΕΪ ΒΑΛΕΝΤΑΙΝ” του Γουίλ Ράσελ στο θέατρο ΗΒΗ.
Η “Σίρλεϊ Βάλεντάιν” είναι ένας θεατρικός μονόλογος μιας γυναίκας, που ζει στην Αγγλία, παντρεμένη με δύο παιδιά που έχουν μεγαλώσει και φύγει απ’ το σπίτι και με έναν σύζυγο, με τον οποίο πλήττει. Αποφασίζει, λοιπόν, να πάει ένα ταξίδι σε ένα ελληνικό νησί, όπου γνωρίζει έναν… “Κώστας”. ψαρά, και ανακαλύπτει ξανά τον χαμένο εαυτό της…
Δεν πιστεύω πως το έργο αυτό κατ’΄αρχάς από θεατρική άποψη είναι κάτι σπουδαίο ούτε όσον αφορά το κείμενο όυτε όσον αφορά το “μήνυμα” του. Απ’ την άλλη, παραείναι “εγγλέζικο”, τουλάχιστον για εμάς. Εδώ κάθε γυναίκα έχει έναν … “Κώστας” και θα ήθελε έναν υπάλληλο σαν της Σίρλεϊ. Απ΄ την άλλη βέβαια, μπορεί να δώσει την ευκαιρία στην ηθοποιό που θα το ερμηνεύσει να δώσει μια ενδιαφέρουσα ερμηνεία, έτσι καθώς μπορεί να μην είναι σπουδαίο, αλλά είναι μαστορικά φτιαγμένο, με συχνές και σωστές εναλλαγές απ’ το κωμικό στο δραματικό και το συγκινητικό και τανάπαλιν…
Η δεύτερη παρουσίαση του έργου στην Ελλάδα -η πρώτη ήταν το 1989, μάλλον άτυχη απ’ την Αλίκη Βουγιακλάκη, η οποία ήταν τόσο μακριά απ’ τον ρόλο όσο η Αγγλία απ’ την Ελλάδα- ευτύχησε. Ευτήχησε κατ’ αρχάς στην θαυμάσια, φρέσκια, θεατρικότατη, καθημερινή μετάφραση του Παύλου Μάτεσι. Ευτύχησε στα σκηνικά του Γιώργου Γαβαλά και τα κοστούμια της Εβελίν Σιούπη, ευτύχησε στους φωτισμούς της Κατερίνας Μαραγκουδάκη και στην κινησιολογία του Μανόλη Θεοδωράκη, ο οποίος μαζί με τον σκηνοθέτη κίνησαν σωστά δεκατέσσερα παιδιά του “studio – Υπό το μηδέν”, με ενδιαφέρουσα σκηνοθετική παρέμβαση του σκηνοθέτη Νίκου Καραγεώργου, που έδωσε ζωή στον στατικό μονόλογο. Γενικά ο σκηνοθέτης παρενέβη όπου και όπως έπρεπε, χωρίς να κάνει τον έξυπνο και χωρίς να γίνει ενοχλητικός του στυλ “δείτε με, σκηνοθετώ εγώ”. Ακόμα και οι μουσικές παρεμβολές του ήταν αυτές που έπρεπε, στα σημεία που έπρεπε. Και βέβαια, έστησε σωστά την ηθοποιό που θα έπαιζε τον κύριο ρόλο. Όμως αυτά, θα μπορούσαν να τιναχτούν στον αέρα, αν ο κύριος ρόλος δεν ερμηνεύονταν από μια όχι απλώς καλή, αλλά από μια σπουδαία ηθοποιό, με μεγάλη γκάμα, φοβερή μίμο και με το κουράγιο να γίνει κλόουν…
Η Μίρκα Παπακωνσταντίνου ως “Σίρλεϊ Βάλεντάιν” δίνει μία απ΄τις καλύτερες, τις πιο ολοκληρωμένες, τις πιο μεστές, τις πιο ενδιαφέρουσες ερμηνείες όχι μόνο της καριέρας της, αλλά και του ελληνικού θεάτρου, τα τελευταία χρόνια.
Με φοβερό κέφι, με αφάνταστο μέτρο, με υποκρητική αυτοπειθαρχία δοκιμάζει τις δυνάμεις της και βγαίνει νικήτρια, περνώντας απ’ το κωμικό στο δραματικό, και απ’ το συγκινητικό στο κλοουνίστικο, δίνοντας ζωή – ψέματα-δίνοντας ψυχή στη “Σίρλεϊ Βάλεντάιν”. Πρόκειται για ένα ανεπανάληπτο ρεσιτάλ ηθοποιίαςα που αποκαλύπτει όλες τις πτυχές έως τις πολύ λεπτές αποχρώσεις και ευαισθησίες του τεράστιου ταλέντου αυτής της ηθοποιού. Είναι συγκλονιστική και υπέροχη. Είναι μέσα σε μια πολύ ωραία παράσταση και είναι σαν το ακριβό διαμάντι σε ένα ωραίο φτιαγμένο δαχτυλίδι. Στο φινάλε της σεζόν μας περίμενε μια τόσο πολύ ευχάριστη έκπληξη στο θέατρο. Απ΄τη μια είναι ένα θεατρικό γεγονός, απ’ την άλλη είναι μια παράσταση απόλαυση για τον θεατή…
