Καλοκαιρινό δώρο από νέους

Απ’ τη μια, μια μάζα από πολύχρωμα ανθρωπάκια με συμπεριφορά καρτούν, την τάση να χώνουν τη μύτη τους παντού και την πεποίθηση ότι θα ανακαλύψουν την «αλήθεια». Απ’ την άλλη η μάνα, η κόρη κι ο άνδρας της, φορείς ενός άγνωστου δράματος ή και κωμωδίας κι επιπλέον μαυροντυμένοι και σε απόλυτη αντιδιαστολή με τη μάζα των περίεργων, γνωστών και μη εξαιρετέων ¨επιφανών» πολιτών στο σύμπαν του Πιραντέλλο.

Οι στόχοι του Νίκου Καραγέωργου, σκηνοθέτη του θιάσου «studio υπό το μηδέν» και εν προκειμένω της παράστασης «Έτσι είναι;», μιας διασκευής του έργου «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», είναι εξ αρχής σαφείς. Για να τους υπηρετήσει, επιστρατεύει όχι μόνο τις ερμηνευτικές ικανότητες των 16 νέων ηθοποιών του, αλλά και το χρώμα, τον Μπέκετ, τον Ιονέσκο, την σύγχρονη χορογραφία, την κινησιολογία και την ακρότητα των κινουμένων σχεδίων, κάποια στοιχεία της κομέντια ντελ’ άρτε και δυνατή σύγχρονη μουσική.

Με όλα αυτά η παράσταση ξεδιπλωνόταν στο λιτό και λειτουργικό, καθαρά εικαστικό σκηνικό της Δέσποινας Ησαΐα και αποτελούσε μια ενδιαφέρουσα, πολύ σύγχρονη πρόταση πάνω σε ένα έργο που έχει ενταχθεί πλέον στο κλασσικό ρεπερτόριο.

Αυτό που ενδιαφέρει ακόμα περισσότερο κι απ’ την πρόταση είναι η πρόθεση: καλοκαίρι, σε ένα θέατρο (Altera Pars) υπέροχο και νεανικό, στην καρδιά του Κεραμεικού, κάποιοι νέοι άνθρωποι μελετούν κι ανακαλύπτουν τον Πιραντέλλο σε μια στρωτή παράσταση που είναι εμφανώς αποτέλεσμα πολλής και σκληρής δουλειάς (απ’ τα ιδιόρρυθμα χορευτικά μέρη μέχρι ακόμα και την άποψη για την έναρξη ή τη λήξη της παράστασης).

Και αν σκεφτεί κανείς ότι όλη αυτή η δουλειά προσφερόταν στους θεατές δωρεάν. Αλλά, αν η ελεύθερη είσοδος σε κάποιες περιπτώσεις προλογίζει τον ερασιτεχνισμό, σ’ αυτή την περίπτωση προλόγιζε την ανιδιοτέλεια νέων καλλιτεχνών, που και μόνο γι’ αυτή τους την επιλογή είναι συγκινητικοί. Κι αυτό είναι αναμφισβήτητα έτσι.

της Ναταλί Χατζηαντωνίου, από την εφημερίδα «Ελευθεροτυπία»